......ครั้งหนึ่ง เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้าประทับ ณ เชตวันมหาวิหาร ทรงทราบว่า
พระนางวาสภขัตติยา พระราชธิดาของพระเจ้ามหานามแห่งศากยวงศ์ ได้ถูกถอดออกจากตำแหน่งพระอัครมเหสีของพระเจ้าปเสนทิโกศล
พร้อมกับพระราชโอรสของพระนางก็ถูกถอดออกจากตำแหน่งรัชทยาท
เพราะพระเจ้าปเสนทิโกศลได้ทรงทราบภายหลังว่า พระนางวาสภขัตติยาเป็นราชธิดาที่เกิดจากนางทาสี จึงต้องนับว่า พระนางและพระโอรสอยู่ในวรรณะต่ำสุด คือ จัณฑาล
แต่ความอาลัยรักยังมีอยู่มาก จึงยังคงให้อาศัยอยู่ในพระราชวังได้ดังเดิม
.....พระบรมศาสดามีพระทัยเปี่ยมล้นด้วยความเมตตากรุณา ใคร่จะอนุเคราะห์นางกับพระราชโอรสผู้ปราศจากความผิด จึงตรัสถามเรื่องนี้กับพระเจ้าปเสนทิโกศลว่า
....."นางเป็นใคร นางมาที่เมืองนี้ มาหาใคร ใครไปขอให้มา หรือนางมาเอง"
พระราชาทูลว่า "พระนางเป็นธิดาของพระเจ้ามหานามแห่งศากยวงศ์ ข้าพระพุทธเจ้าไปสู่ขอนางมาเป็นพระมเหสีเองพระเจ้าข้า"
....."ดูก่อน มหาบพิตร นางเป็นธิดาของพระราชา มาสู่พระราชาเหมือนกัน ได้โอรสก็โดยอาศัยพระราชา
ไฉนพระราชโอรสนั้นจึงไม่ควรได้เป็นเจ้าของราชสมบัติของพระชนกเล่า
อย่าว่าแต่ครั้งนี้เลย แม้แต่โบราณกาล พระราชามีโอรสกับหญิงเก็บฟืนที่อยู่ร่วมกันเพียงครู่เดียว พระองค์ยังทรงยอมมอบราชสมบัติแก่พระโอรสนั้นได้"
.....พระพุทธองค์จึงตรัส กัฏฐหาริชาดก มีเนื้อความดังนี้
.