บทกลอนเพื่อระลึกถึง พระคุณอันไพศาลหาประมาณไม่ได้ขององค์หลวงพ่อพระราชพรหมยาน มหาเถระ
ลูกน้อมกราบ... แทบพระบาท... องค์หลวงพ่อ
ยี่สิบสอง... ปีแล้วหนอ... ที่พ่อสิ้น
วัน-เวลา.... ผันผ่านไป... ใจประวิง
ยังไม่สิ้น... ถวิลหา... ด้วยอาลัย....
*** พรพระราชพรหมยาน... พานมาพบ
*** ให้ประสบ... พบทุกสิ่ง... พ่อทิ้งให้
*** อารยะทรัพย์... หนุนนำ... ธรรมะใจ..
*** ละกิเลส... สิ้นได้... ไปนิพพาน
พ่อสอนให้... ภาวนา... เป็นที่ตั้ง
ต้องน้อมนำ... ธรรมะ... ละสังขาร
อสุภะ... ตัดร่างกาย... สิ้นทรมาน
เป็นกรรมฐาน... ขององค์.... พระศาสดา
*** สังโยชน์ ๓ ... ละให้ได้... เชียวนะลูก
*** ตัดชาติภพ... พันผูก.... กิเลสหนา
*** บารมี ๑๐... ทำกำลังใจ... ให้ได้นา
*** เร่งรักษา... อภิญญาไว้... ใจพบธรรม
พรหมวิหาร ๔ ตัวรักษา หล่อเลี้ยงศีล
อิทธิบาท ๔ สร้างสำเร็จ ทุกสิ่งสรร
จารณะ ๑๕ ประจำไว้ ในใจพลัน
ตัดร่างกาย มุ่งมั่น นิพพานเอย
*** ดั่งคำกล่าว... ที่พ่อให้... ไว้ก่อนสิ้น
*** อย่ายึดถือ... สังขารพ่อ... เลยลูกเอ๋ย
*** มีเกิดดับ... สิ้นไป... ดั่งเช่นเคย
*** อย่ายึดเลย... สังขารนี้... ไม่จีรัง
พ่อสอนให้... น้อมนำคำ... พระพุทธองค์
นำกุศล... ผลบุญ... เป็นที่ตั้ง
จิตมุ่งหมาย.... แดนนิพพาน... สร้างพลัง
ลูกสมหวัง... ดั่งพ่อตั้ง... ปณิธานเอย
**จากลูกที่รักพ่อ... นนทยา นาคะสิงห์**
เดี๋ยวจะนำไปโพสต์ให้ค่ะ