หลังจากถวายพระเพลิงอดีตพระมหากษัตริย์แล้ว ก็จึงได้อัญเชิญพระอัฐิไปบรรจุไว้ในพระเจดีย์ ณ อารามจามะเทวี คือที่ วัดจามเทวี แห่งนี้
ปัจจุบันนี้จึงเรียกว่า สุวรรณเจดีย์จังโกฏ (กู่กุด) (สรุปความว่า นับตั้งแต่พระแม่เจ้าครองเมืองหริภุญชัยจนถึง พระเจ้าญี่บา เป็นที่สุด
รวมทั้งหมด ๕๐ พระองค์ จำนวนปี ๖๓๑ ปี)
◄ll กลับสู่ด้านบน
((((((( โปรดติดตามตอนต่อไป เรื่อง ประวัติวัดจามเทวี)))))))
praew - 3/2/10 at 12:04
ประวัติวัดจามเทวี อ.เมือง จ.ลำพูน
......เป็นอันว่า ประวัติการสร้างของวัดนี้
ก็คงจะเก่าแก่นานมาแล้ว ที่พระแม่เจ้าได้ทรงสร้างไว้เป็นแห่งแรก นับตั้งแต่ได้เสด็จมาครองเมืองหริภุญชัย ตามประวัติที่ คุณสุทธวารี
เรียบเรียงไว้บอกว่า สร้างเมื่อวันแรม ๑๐ ค่ำ เดือน ๗ ปีมะเมีย พุทธศักราช ๑๒๐๒ ทั้งได้พระราชทานชื่อพระอาราม ตามพระนามของพระแม่เจ้าอีกด้วย
.......โดยเฉพาะบั้นปลายชีวิตก็ได้มาปฏิบัติธรรม จวบจนกระทั่งสิ้นพระชนม์อยู่ ณ สถานที่นี้ รวมเวลาที่ได้ทรงบำเพ็ญ "เนกขัมมบารมี" ถึง ๓๘ พรรษา ที่ได้รักษาศีลพรหมจรรย์ทรงเพศเป็นแม่ชี ตามที่ หลวงปู่บุญทึม
ได้กล่าวยืนยันไว้กับ ผู้พันอรรณพ กอวัฒนา อีกว่า
........"วัดจามเทวีนี้กษัตริย์ทรงสร้าง เป็นพระอารามหลวงรุ่งเรืองมาแต่อดีต ครั้งสมัยพระนางจามเทวี
ตกมาถึงสมัย ท่านครูบาเจ้าศรีวิชัย หมู่ศรัทธาทายกทายิกามี เจ้าจักรคำ ขจรศักดิ์ เจ้าผู้ครองนครลำพูนเป็นหัวหน้า ก็ได้ไปนิมนต์ ครูบาเจ้าศรีวิชัย
มาช่วยบูรณะซ่อมแซมพระวิหาร สร้างองค์พระประธาน และซ่อมกำแพงรอบวัด งานแล้วเสี้ยง (สิ้น) พรรษา ครูบาเจ้าฯ ป่วยก็มาป่วยอยู่นี่..หมู่ทายกทายิกามาเชิญไป
"บ้านปาง" (เป็นบ้านเกิดของท่านครูบาศรีวิชัย) ตายที่นั่น... มาเผาศพที่นี่ อยู่นั่นไง...อัฐิครูบาฯ และนี่หีบศพ...!
หลวงปู่หันไปชี้ที่หีบบรรจุศพครูบาเจ้าฯ ที่ท่านได้เก็บรักษาเอาไว้มาโดยตลอด (ส่วนไม้เท้ากับพัดขนนกนั้น หลวงปู่ชุ่มเป็นผู้เก็บรักษาไว้)
และหลวงปู่ธรรมไชย ก็ยังได้ผ้าไตรจีวรไว้ ๑ ชุด ซึ่งเวลาจะทำพิธีสำคัญ หลวงปู่จะห่มผ้าจีวรของครูบาเจ้าฯ ทับจีวรของท่านอีกทีหนึ่ง
หลังจากครูบาเจ้าฯ มรณภาพได้ ๓ ปี ได้อัญเชิญศพมาตั้งไว้ที่วัดจามเทวี เพื่อรอให้คณะศิษย์ได้มากราบไหว้กันอย่างทั่วถึง เป็นเวลาอีก ๔ ปี
แล้วจึงได้ทำการประชุมเพลิง ณ สถานที่นี้เอง วัดนี้จึงเป็นที่สำคัญหลายประการ แม้แต่หลวงพ่อก็ยังเดินทางมาหลายครั้ง ดังที่ได้เล่าให้ฟังไปแล้วนั้น
ส่วนรายละเอียดประวัติวัดจามเทวี (จากเว็บ 202.142.213.110/LPMANSION) มีดังนี้
......วัดจามเทวี
เป็นวัดที่มีความสำคัญทั้งทางด้านประวัติศาสตร์และโบราณคดี มีความเก่าแก่มากวัดหนึ่งในจังหวัดลำพูนตั้งอยู่ถนนจามเทวี ตำบลในเมือง อำเภอเมืองลำพูน
มีเนื้อที่ทั้งหมดประมาณ ๑๒ ไร่ ๑ งาน ๕ ตารางวา
.......โดยทั่วไปเรียกกันว่า "วัดกู่กุด" ยังไม่มีหลักฐานที่แน่ชัดว่าสร้างตั้งแต่สมัยใด ส่วนใหญ่เป็นการสันนิษฐานจากเอกสารชั้นหลัง
ประกอบกับตำนานและนิยาย
.......ซึ่งกล่าวกันว่า พระราชโอรสของพระนางจามเทวี คือ พระเจ้ามหันตยศ และ พระเจ้าอนันตยศ โปรดให้สร้างวัดนี้ขึ้นเพื่อถวายพระเพลิง
แล้วโปรดให้สร้างเจดีย์เหลี่ยมมียอดหุ้มด้วยทอง เรียกชื่อว่า "สุวรรณจังโกฏิ"
....... แต่จากการที่ได้พบ "ศิลาจารึกวัดกู่กุด" บริเวณเชิงพระธาตุเจดีย์กู่กุด (ศิลาจารึกลำพูนหลักที่สอง
ซึ่งปัจจุบันจัดแสดงอยู่ในพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติหริภุญไชย จังหวัดลำพูน)
ศิลาจารึกหลักนี้กล่าวถึงการปฏิสังขรณ์ "รัตนเจดีย์กู่กุด" ที่ได้หักพังลงเนื่องจากแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ที่ได้เกิดขึ้นในสมัยนั้น ฉะนั้น
ลักษณะทางศิลปกรรมของพระเจดีย์ที่วัดกู่กุดนี้ น่าจะอยู่ในสมัยของพระเจ้าสรรพสิทธิ์ คือ พุทธศตวรรษที่ ๑๗ และน่าจะไม่เก่าเกินรัชกาลพระเจ้าสววาธิสิทธิ์
หลังจากนั้นวัดนี้ก็คงถูกปล่อยให้ทิ้งร้าง
จนกระทั่ง พ.ศ.๒๔๗๙ เจ้าจักรคำขจรศักดิ์ได้อาราธนา ครูบาศรีวิชัย นักบุญแห่งล้านนา มาช่วยก่อสร้างโบสถ์ วิหาร
กุฏิตลอดจนบูรณะปฏิสังขรณ์โบราณสถานที่สำคัญภายในวัด แล้วสถาปนาวัดจามเทวีขึ้นใหม่มีพระภิกษุอยู่จำพรรษา ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมา เมื่อวันที่ ๒ กันยายน
พ.ศ. ๒๔๘๐ มีชื่อว่า วัดจามเทวี จนกระทั่งทุกวันนี้
พิธีบวงสรวงสักการบูชา
"ไหว้พ่อ" ณ อาณาจักรเชียงแสน "ไหว้แม่" ณ อาณาจักรหริภุญชัย
พิธีบวงสรวงบายศรี ณ พระเจดีย์กู่กุด วัดจามเทวี จ.ลำพูน
ต่อไปนี้ก็จะเริ่มพิธีบวงสรวง เพื่อเป็นการสักการะดวงพระวิญญาณของท่านทั้งหลายอันมีพระแม่เจ้า เป็นต้น โดยเฉพาะคำว่า "แม่" มีความสำคัญมาก นอกจากจะเป็นแม่ของลูกๆ แล้ว ท่านยังเป็นแม่ของคนทั้งแผ่นดิน
แต่ถ้ามีแต่แม่...ไม่มีพ่อก็ไม่ได้...!
พ่อและแม่จึงมีความสำคัญด้วยกัน ควรที่เราจะได้แสดงความกตัญญูกตเวที เพื่อตอบสนองคุณความดี ที่ท่านมีน้ำใจอันใหญ่หลวง ต้องเลี้ยงลูกมาด้วยความอดทน
ดังจะเห็นได้ว่าพ่อแม่ยอมเสียสละเพื่อลูกได้ทุกอย่าง แม้แต่ชีวิตของท่าน
เมื่อคราวก่อนเราก็ได้ไปบ้านเก่าของพ่อแล้ว ได้มารวมกันในสถานที่นี้อีก ซึ่งถือว่าเป็นบ้านเก่าของแม่ จึงต้องทำพิธีบวงสรวงเป็นกรณีพิเศษ
เพราะเป็นเครื่องบายศรีที่จัดทำเพื่อไหว้ "แม่" และ "พ่อ" กันโดยเฉพาะ คำว่า "พ่อ" และ "แม่" ย่อมมีได้ทุกภพทุกชาติ ทุกที่ทุกสถาน
นอกจากจะเป็นคนแล้ว ท่านอาจจะเป็นเทวดานางฟ้าหรือพรหม ตลอดกระทั่งถึงพระนิพพาน อันมีองค์สมเด็จพระพิชิตมารบรมศาสดา เป็นอาทิ เมื่อเราไหว้พ่อไหว้แม่
จิตของเราจึงน้อมไปถึงพระพุทธเจ้าก็ได้ พระปัจเจกพุทธเจ้าก็ได้ ตลอดถึงพระอริยเจ้าเจ้า ครูบาอาจารย์เจ้า และเทพพรหมทั้งหลาย เป็นต้น
ฉะนั้น ขอคุณธรรมความเป็นพ่อแม่ของท่านทั้งหลาย โปรดได้แผ่บารมีปกปักษ์รักษาลูก ๆ ที่สามถิตย์อยู่ ณ ที่นี้ หรือที่มิได้มีโอกาสมาก็ดี
เพื่อขอความเป็นมิ่งขวัญ และเป็นศิริมงคล พ้นจากโรคภัยไข้เจ็บ ตลอดถึงภยันตรายทั้งปวง ให้มีความคล่องตัวในด้านการงานและการเงิน เป็นต้น
"สาธุ...สาธุ...ด้วยอำนาจแห่งการตั้งสัจจะอธิษฐาน และบุญความดีที่ลูกกระทำนี้ ตั้งใจจะบูชาคุณบิดามารดาโดยเฉพาะ
ขอพระคุณของพ่อและแม่ทั้งหลาย ที่ได้มาปรากฏอยู่ในสถานที่นี้ โปรดดลบันดาลให้ลูกรักของท่านทั้งหลายทั้งหมดนี้ ได้แคล้วคลาดจากภัยเหล่านั้น
มีความยากจนทั้งหลาย เป็นต้น ขอให้มีชัยชนะจากศัตรูหมู่พาล ตราบจนกระทั่งสุขเกษมสำราญ อยู่ในแดนพระนิพพาน ณ กาลบัดนี้เทอญ..."
ครั้นบรรยายเรื่องราวจบลงแล้ว ประธานในพิธีได้เข้าไปจุดธูปเทียนที่โต๊ะบวงสรวง ซึ่งจัดไว้ตรงหน้า "พระเจดีย์กู่กุด"
ทุกคนพนมมืออธิษฐานตามที่กล่าวไปแล้วนั้น แล้วเสียงบวงสรวงของหลวงพ่อก็ได้ดังก้องไปทั่วบริเวณนั้น
พวกเราต่างตั้งจิตไปตามกระแสเสียงด้วยความเคารพ ส่วนใครจะพบท่านด้วยกำลังใจในทิพจักขุญาณบ้างนั้น ก็เป็นไปตามอัธยาศัยของแต่ละคน
แต่ที่เห็นกันเป็นส่วนใหญ่ ในขณะที่กำลังฟ้อนรำถวายนั้น ได้บังเกิดแสงประหลาดมีสีต่าง ๆ เบื้องบนนภากาศเป็นที่อัศจรรย์
เมื่อคณะฟ้อนรำ "ชุดสาวไหม" ในชุดหญิงสาวชาวหริภุญชัยในอดีต ได้รำฟ้อนจบลงไปแล้ว
จึงเป็นการแสดงรำดาบคู่จำนวน ๒ คน ได้ร่ายรำไปตามจังหวะเสียงเพลงอย่างตื่นเต้นและเร้าใจ สร้างความประทับใจให้เกิดขึ้นแก่ทุกคน คณะชุดฟ้อนรำทั้งหมดนี้
เป็นคณะนักเรียน โรงเรียนพร้าววิทยาคม อีกเช่นเคย
◄ll กลับสู่ด้านบน
((((((( โปรดติดตามตอน "พิธีถวายพระราชสดุดีเฉลิมพระเกียรติคุณแด่พระแม่เจ้า" )))))))
praew - 3/2/10 at 12:04
พิธีถวายพระราชสดุดีเฉลิมพระเกียรติคุณแด่พระแม่เจ้า ฯ
ฉะนั้น ด้วยคุณความดีของพระแม่เจ้าที่ได้ทำคุณประโยชน์ต่อชาติต่อแผ่นดินมาแล้ว ไม่แพ้ชายอกสามศอก เฉกเช่นเดียวกับพระมหากษัตริย์ไทยทั้งหลายในอดีต
ควรที่พวกเราเหล่าลูกหลายของหลวงพ่อ จะได้มาแสดงความสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณ
ในฐานะที่ทรงเป็นวีรกษัตรีย์พระองค์หนึ่งของชาวสยามอีกทั้งได้เป็นต้นตระกูล "จามเทวีวงศ์"
อันทรงศักดิ์มาก่อน พระแม่เจ้าจึงเป็นที่รักของปวงชนชาวไทยในสมัยนั้น เพราะมีพระรูปพระโฉมศิริสวยโสภา และมีจริยางดงามนุ่มนวลไม่ถือพระองค์
ทั้งยังมีความรอบรู้ในศิลปวิชาการต่าง ๆ ทั้งการบ้านการเรือน การดนตรี การรบ และการปกครอง เป็นต้น
ในด้านพระพุทธศาสนา พระแม่เจ้าทรงมีความเลื่อมใสในพระพุทธศาสนา เรียกว่างามพร้อมทั้งรูปสวยและจริยาวัตรครบคุณสมบัติของกุลสตรี สมกับที่ยกย่องว่าเป็น
"พระแม่เจ้า" ของคนไทยสมัยนั้นอย่างแท้จริง
"บันทึกพิเศษ"
เป็นอันว่าพระแม่เจ้านั้น ตามประวัติที่ท่านเล่าไว้ในสมัย สมเด็จพระพุทธทีปังกร พระแม่เจ้าทรงมีพระนามว่า "พระนางมหารัตนนารี" เป็นพระมเหสีของ "พระเจ้านวราชบรมจักรพรรดิ"
ต่อมาสมัย สมเด็จพระพุทธสิกขี จึงมีนามว่า "ปการันยา" เป็นภรรยาของท่าน "ปการัง" ครั้นถึงสมัยพระพุทธเจ้าทรงพระนามว่า "เวสสภู"
ชาตินี้มีนามว่า "ศิริกัลยา" เป็นชายาของท่าน "อินทระ"
ตาม "บันทึกพิเศษ" ท่านเล่าต่อไปว่าต่อมาพระพุทธเจ้าเสด็จมาเทศน์โปรด ท่านปู่ท่านพ่อ และนักรบทั้งหมด
ได้ถอดอาวุธคู่มือถวายเป็นพุทธบูชา ส่วนท่านย่า ท่านแม่ และลูก ๆ ถอดเครื่องประดับกายทั้งหมด ถวายเป็นพุทธบูชาเช่นกัน
ท่านบอกว่ากรรมที่ทำให้ลำบากมาหลายชาติ ก็เพราะอาศัย "สงคราม" เป็นเหตุ โดยเฉพาะท่านแม่ศรี แล้ว
เรื่องการรบเป็นหัวเรือใหญ่ เก่งในเพลงอาวุธหลายอย่าง การยิงธนูคราวละ ๓-๔ ดอกพร้อมกัน เพื่อให้ถูกจุดหมายดอกละจุด เมื่อมีสงครามจะออกคู่กับฉันทุกคราว
แต่งตัวเป็นชาย ชอบให้ชุดสีเหลือง โพกผ้าสีเหลือง สะพายดาบคู่ หอกซัด ธนูคู่ชีพ และมีดสั้น
ครั้งหนึ่ง ฉันกำลังรบกับข้าศึกที่ท้ารบตัวต่อตัว ข้าศึกเล่นไม่ซื่อ ลอบยิงธนูมาทางข้างหลัง แม่ศรี แกก็ยิงธนู ๓ ดอกสวนลูกธนูของข้าศึก
ดอกหนึ่งถูกลูกธนูของข้าศึกหัก เป็นการตัดอาวุธที่จะมาทำลายชีวิต อีกดอกหนึ่งถูกตัวคนยิงตาย อีกดอกหนึ่งถูกคู่รบกับฉันตาย รวมความว่า แกยิงคราวเดียว ได้ผล
๓ อย่าง
เรื่องที่ท่านเล่านี้ จะเห็นว่าท่านแม่มีความชำนาญในเพลงอาวุธ โดยเฉพาะเรื่องธนูมาตั้งแต่อดีตชาติแล้ว จนกระทั่งมาเป็น "วีรกษัตรีย์ศรีหริภุญชัย" ก็ยังชำนาญในอาวุธนี้อยู่ จะเห็นว่ามีเหตุมีผลตรงกัน เป็นเพราะมีความสามารถเช่นนี้
จึงรักษาชีวิตของท่านพ่อเอาไว้ได้
ครั้นถึงสมัย พระพุทธกัสสป ก็ได้มาเป็นพระมเหสีของ "พระเจ้าศรีทรงธรรม" ทรงพระนามว่า พรรณวดีศรีโสภาค
ท่านแม่ศรีได้มาเกิดร่วมทุกข์ร่วมสุขกับท่านพ่อตลอดมา รวมทั้งลูก ๆ ทั้งหลาย ที่ต้องสับเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาเกิด เพื่อช่วยกันสนับสนุนพระโพธิญาณ
หวังที่จะให้ท่านพ่อได้บรรลุอภิเษาสัมมาสัมโพธิญาณในอนาคตกาล ตามที่ได้ตั้งความปราถนากันมาหลายพุทธันดร
จวบจนกระทั่งสมัยพุทธกาลนี้ จึงมาเป็นเอกอัครมเหสีของ "พระเจ้าปเสนทิโกศล" จนได้เฉลิมพระนามว่า
"พระนางมัลลิกาเทวี" กุลสตรีผู้มีปัญญาเลิศ จนได้เกิดมีการถวาย "อสทิสทาน" แด่องค์สมเด็จพระพิชิตมาร ณ เมืองสาวัตถี ช่วยให้พระราชสวามีพ้นจากความทุกข์ใจไปได้
หลังพุทธกาลไปแล้ว ท่านแม่ก็ได้ลงมาเกิดเป็นพระมเหสีของ "พระเจ้ามังรายนราช"
ได้ร่วมสร้างพระบารมีร่วมกับลูก ๆ ณ พระธาตุดอยตุง ประมาณปีพุทธศักราช ๑๐๐ จนถึงปีพุทธกาล ๒๒๔ ก็มาเป็น พระนางสิริงามตัวเทวี อัครมเหสีของ
"พระเจ้าตวันอธิราชบรมโพธิสัตว์" พระมหากษัตริย์แห่ง กรุงสุวรรณภูมิ ช่วยกันพัฒนาประเทศ
แถบลุ่มน้ำเจ้าพระยาให้เจริญรุ่งเรือง
แล้วก็เว้นไปอีกเกือบ ๗๐๐ ปี ประมาณปีพุทธศักราช ๙๐๐ ปีเศษ จึงมาถึงตอนสำคัญที่พวกเรากำลังยืนพร้อมกัน ณ สถานที่นี้ จึงเหมือนกับมีนัดกันอีกแล้ว
เพราะเมื่อครั้งก่อน (๑๘ ม.ค. ๔๐) เราก็มีนัดกันที่ เชียงแสน เป็นการย้อนรอยถอยไปในอดีตสมัย พระเจ้าพรหมมหาราช การทำศึกสงครามในครั้งนั้น
ท่านแม่ก็ต้องจบชีวิตลงตรงที่ประตูเมือง ด้วยถูกคมอาวุธของข้าศึก คือ "ขอมดำ"
ได้ลอบดักซุ่มทำร้ายในระหว่างที่บุกเข้าไปในประตูเมือง
อนิจจา...! ยังมิได้ทันฉลองชัยชนะกัน แม่ก็ต้องจากพ่อไปเสียก่อน ด้วยเหตุนี้ พ่อจึงมีความแค้นใจมาก จึงร่วมกับแม่ทัพนายกองทั้งหลาย
ได้เข่นฆ่าขอมอย่างไม่ยั้งมือ ถ้าท่านปู่พระอินทร์ไม่ไปขวางกั้นเอาไว้ที่กำแพงเพชร ป่านนี้พวกเราคงจะได้สร้างบาปกันอย่างมหันต์
เป็นอันว่าในวันนั้น เราได้ยกย่องการทำศึกสงครามในครั้งนั้น ว่าเป็นชัยชนะที่เด็ดขาด แต่ก็ต้องอนาถที่จะต้องมาเสียท่านแม่ไปเสียก่อน
แต่ท่านพ่อก็ได้รับการสรรเสริญและยกย่องว่า เป็นวีรบุรุษของชาวไทยในอาณาจักรนี้ เพราะช่วยกู้ชาติอธิปไตยไว้ให้ลูกหลาน...!
◄ll กลับสู่ด้านบน
((((((( โปรดติดตามตอนต่อไป เรื่อง วันแห่ง "แผ่นดินของพ่อ" )))))))
praew - 3/2/10 at 12:05
วันแห่ง "แผ่นดินของพ่อ"
ครั้งนั้น เราจึงได้จัดงานเป็นการฉลองชัยชนะ และเทิดพระเกียรติคุณพระเจ้าพรหมมหาราช สถานที่พวกเราไปยืนกันในวันนั้น จึงเปรียบเสมือน "แผ่นดินของพ่อ" ที่รออยู่ ณ เชียงแสน นั่นถือว่าเป็น "วันของพ่อ"
ที่พวกเราไปจัดทำกัน
วันแห่ง "แผ่นดินของแม่"
และในวันนี้..ที่มิได้บอกให้ทราบไว้ก่อน เนื่องจากเกรงว่าจะมาชนิดมือฟ้ามัวดินกันอีก จึงได้จัดสลับกัน เผื่อบางคนที่มิได้ไปร่วมงาน
"แผ่นดินของพ่อ" ในวันนั้น จะได้มีโอกาสมาร่วมงานกันในครั้งนี้แทน ที่จะต้องมาย้อนอดีตรำลึก และแต่งกายคล้ายสมัย อาณาจักรหริภุญชัย ซึ่งเป็นใหญ่ในแผ่นดินนี้ ที่เรียกกันว่า "แผ่นดินของแม่" ถือเป็น "วันของแม่" ผู้ประเสริฐนั่นเอง
วันนี้...จึงตั้งใจมาจัดงานย้อนรำลึกเทิดพระเกียรติคุณของ "ท่านแม่" กันโดยเฉพาะ หลังจากท่านแม่ได้สร้างวีรกรรมร่วมกับท่านพ่อแล้ว
ก็ได้กลับมาสร้างวีรกรรม ณ เมืองลำพูน จนกระทั่งกลายเป็น "อาณาจักรหริภุญชัย" ที่ยิ่งใหญ่ในสมัยนั้น จนสิ้นพระชนม์ไปในปีพุทธศักราช ๑๒๗๔
แล้วท่านได้กลับมาเกิดอีกหลายวาระ จนมาถึงสมัยสุโขทัย ลพบุรี และอยุธยา ในชาตินี้ ณ กรุงศรีอยุธยา
นับเป็นวีรกรรมที่กล้าหาญมาก นั่นก็คือการทำศึกสงครามกับพม่า คือในสมัย "สมเด็จพระมหาจักรพรรดิ"
ด้วยอาศัยน้ำพระทัยที่รักใคร่ในพระราชสวามีเป็นที่สุด กอปรด้วยความเสียสละอย่างใหญ่หลวง โดยมิได้คิดห่วงใยแม้กระทั่งชีวิตของตนเอง
หวังที่จะช่วยองค์ประมุขของชาติ ให้รอดพ้นภัยจากข้าศึก โดยปลอมพระองค์เป็นชาย ทรงช้างโดยเสด็จของสมเด็จพระราชสวามี แล้วได้ทรงกระทำยุทธหัตถี
พลาดท่าเสียทีถูกข้าศึกจ้วงฟันสิ้นพระชนม์บนคอช้าง
บุคคลเช่นนี้... ควรหรือไม่ที่พวกเราลูกหลานไทย จะไม่มายกย่องสรรเสริญพระเกียรติคุณของท่าน ผืนแผ่นดินไทยในตอนนั้น ถ้าไม่มีกษัตริย์ปกครอง
ผลจะเป็นอย่างไร นอกจากต้องเป็นขี้ข้าเมืองขึ้นของพม่าอย่างแน่นอน เราคงจะไม่มีอิสรภาพอย่างเช่นทุกวันนี้
การที่เราอยู่ดีมีความสุข ก็เป็นเพราะเลือดเนื้อและชีวิตที่ท่านยอมอุทิศให้ เพื่อรักษาชาติอธิปไตยไว้ให้ลูกหลานทั้งหลาย
นอกจากท่านจะเอาความตายเข้าแลกเพื่อชัยชนะ... เพื่อพื้นปฐพีที่เรายืนอยู่นี้.. เพื่อมิให้คนไทยต้องตกเป็นทาสพม่า โดยเฉพาะอย่างยิ่ง
ท่านได้ทำหน้าที่เป็นศรีภรรยาที่ดี..ที่ประเสริฐมาทุกชาติ สมดังกับคำที่ "ท่านพ่อ" เรียก "ท่านแม่" เสมอว่า "แม่ศรี" อย่างแท้จริง
ในชาตินี้ สมัยกรุงศรีอยุธยา จึงต้องลงมาเสียสละอย่างใหญ่หลวง ยากนักที่บุคคลอื่น จะพึงกระทำได้
ด้วยการสละพระชนม์ชีพ เพื่อรักษาพระราชสวาม ีและปวงชนชาวไทยไว้ให้พ้นจากอันตราย ท่านผู้นี้ก็คือ "พระแม่เจ้าศรีสุริโยทัย" นั่นเอง
เมื่อละครฉากหนึ่งผ่านไปในสมัยอยุธยา ละครฉากสุดท้ายก็ตามมา นั่นก็คือ สมัยรัตนโกสินทร์
ที่ท่านแม่ลงมาเป็นครั้งสุดท้าย จะเป็นใครนั้นก็ลองฟังการเล่าจากท่านโดยตรงดีกว่า
"ประชาชนชาวไทยและเทศทั่วราชอาณาจักร ได้รับความเศร้าโศกอย่างใหญ่หลวง ในการสิ้นพระชนม์ โดยอุบัติเหตุของ สมเด็จพระนางเจ้าสุนันทากุมารีรัตน์ เอกอัครมเหสีของพระบาทสมเด็จพระรามาธิบดี
ปรมินทรพระมหาจุฬาลงกรณ์ พระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว "พระปิยมหาราช" เมื่อวันที่ ๓๑ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๒๓
ในการเสด็จพระราชดำเนินเปลี่ยนพระอิริยาบถพักผ่อน ณ พระราชวังบางปะอิน และในการเสด็จครั้งนั้น
ได้เกิดอุบัติเหตุอันร้ายแรง เรือพระที่นั่งล่มในระยะทางที่กำลังจะเสด็จ คือในแม่น้ำเจ้าพระยา ตอนเหนือปากเกร็ด ซึ่งเรียกว่า "ตำบลบางพูด"
สมเด็จพระนางเจ้าสุนันทากุมารีรัตน์ กับ พระเจ้าลูกยาเธอเจ้าฟ้ากรรณาภรณ์เพชรรัตน์ ได้สิ้นพระชนม์ภายในเรือพระที่นั่งนั้น โดยปราศจากการช่วยเหลือ
เพราะพระราชประเพณีถูกกีดกันด้วย "กฎมณเฑียรบาล" ยังความเศร้าโศกครั้งนั้นให้เกิดขึ้นกับประชาชน
โดยความเศร้าสลดอันยิ่งใหญ่ของพสกนิกรชาวไทย
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวพระปิยมหาราช ซึ่งทรงเสียพระอัครมเหสี
และพระเจ้าลูกเธอ อันเป็นที่รักประหนึ่งดวงพระราชหฤทัยของพระองค์ เพราะเคราะห์กรรมอันนี้ แม้จะเป็นเวลาผ่านพ้นมาเป็นเวลาเกือบ ๘๐ ปีแล้วก็ตาม
แต่ว่าพระเกียรติคุณเรื่องราวการสิ้นพระชนม์ของ สมเด็จพระนางเจ้าสุนันทากุมารีรัตน์
ซึ่งมีผู้โจษขานกันติดปากมาจนทุกวันนี้ เขาเรียกกันว่า "พระนางเรือล่ม"
ก็ยังคงเป็นที่เล่าสู่กันฟังมาตราบเท่าทุกวันนี้ มิมีวันลืมเลือน...มิมีวัน จืดจาง...!
ต่อมา พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๕ ได้ทรงมีรับสั่งให้สร้าง พระบรมอนุสาวรีย์ มีพระบรมรูปสมเด็จพระนางเจ้าฯ ในระหว่างทรงพระครรภ์ พระราชธิดาที่ประสูติแล้ว
ทั้งยังให้ทรงจารึกบรรยายความเศร้าโศกในพระทัยไว้เป็นอักษรในครั้งนั้นว่า
"จุฬาลงกรณ์ บรมราชผู้เป็นสามี
อันได้รับความเศร้าโศกเพราะทุกข์อันแรงกล้าในเวลานั้นแทบจะถึงแก่ชีวิตถึงกระนั้นก็ยังมิได้หักหาย"
เป็นอันว่า ปิดฉากสุดท้ายของท่านเพียงแค่นี้ ถึงแม้จะจบลงด้วยความปวดร้าว ความเศร้าโศกเสียใจ ความทุกข์ระทมจากผู้ที่อยู่เบื้องหลัง
แต่เป็นไปตามกฏของธรรมดา เพราะท่านแม่จะมีพระชนมายุไม่ยืนนาน แต่ละชาติก็ต้องมาจบชีวิตลงเสียก่อน
ถึงอย่างไรก็ตามคุณความดีที่ท่านมีส่วนสร้างชาติสร้างแผ่นดินให้แก่ปวงชนชาวไทยมาแล้ว พวกเราก็ยังระลึกนึกถึงพระคุณท่านอยู่เสมอ...มิเคยลืมเลือน...!
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การเสียสละที่ใหญ่หลวงนัก ที่เราอาจจะนึกไม่ถึงกัน นั่นก็คือการไม่ลงมาเกิดร่วมด้วยกับท่านพ่อ ในสมัยชาติปัจจุบันนี้
คงรออยู่ที่ข้างบน เพื่อคอยช่วยลูกๆทั้งหลาย ทั้งที่เคยเกิดกับท่านโดยตรงก็ดี หรือ ที่ไปเกิดกับแม่อื่น ๆ อีกก็ตาม ท่านก็ถือว่าเป็นลูกทุกคน
มีความเมตตาโอบอ้อมอารี คอยช่วยเหลือเกื้อกูลตลอดมา
"ท่านแม่"จึงเป็นผู้เสียสละเพื่อ "ท่านพ่อ" เพื่อลูก ๆ ทุกคน ตลอดถึงปวงชนชาวไทย เพื่อรักษาแผ่นดินไทยที่เราอาศัยเกิดนี้ ให้คงความเป็นไท
เป็นชาติที่ยิ่งใหญ่ มีเอกราชอธิปไตย แม้จะมีอริราชศัตรูเข้ามารุกราน ท่านก็แสดงความกล้าหาญยิ่งกว่าชายชาญ เพื่อรักษาความเป็นไทยไว้ให้ลูกหลาน
แม้ร่างกายจะจบสิ้นลงก็ตามที พร้อมจะพลีชีพนี้ไว้บนพื้นปฐพี
ในตอนนี้...ก็เหมือนกับตอนที่เทิดทูนวีรกรรมของ พระเจ้าพรหมมหาราช ที่ทรงกู้ชาติจากขอมไว้ได้
การเดินทางมาในครั้งนี้ ก็หวังที่จะมาเทิดทูนวีรกรรมของ "ท่านแม่" ผู้เป็นวีรกษัตรีย์ของชาวสยาม ที่ได้ทรงเสียสละเพื่อประเทศชาติร่วมกับท่านพ่อตลอดมา
เราได้ยกย่องในฐานะที่ "ท่านพ่อ" เป็นผู้สร้าง อาณาจักรเชียงแสน มาแล้ว สำหรับตอนนี้ก็จะเป็นการยกย่อง "ท่านแม่"
ที่เป็นผู้สร้าง อาณาจักรหริภุญชัย จึงได้ชื่อว่าเป็น "ต้นตระกูลของไทย" อีกท่านหนึ่งเช่นกัน
ณ โอกาสนี้ จึงขอให้ทุกท่านโปรดยืนขึ้นเพื่อไว้อาลัยในวีรกรรมของ "ท่านแม่" ที่ผ่านมาทั้งหมด สักประมาณ ๑ นาที แล้วน้อมอุทิศเพลงสรรเสริญนี้
ถวายแด่ดวงพระวิญญาณของท่านและเหล่านักรบไทยในอดีตทั้งหมด
เพื่อเป็นการน้อมรำลึกถึงพระคุณ ที่ท่านได้อุทิศพลีชีวิตกันมาทุกสมัย เพื่อปกป้องเผ่าผองไทย อันมี "ท่านพ่อ" และ "ท่านแม่" ผู้เป็นประธาน ณ กาลบัดนี้เถิด
ครั้นทุกคนลุกขึ้นแล้ว...ต่างยืนสงบนิ่ง เพื่อน้อมจิตระลึกถึงพระมหากรุณาธิคุณด้วยความเคารพ แด่ผู้เป็นบิดาและมารดาของชาวไทย นับเป็น "ต้นตระกูล"
ของคนไทย ควรที่จะต้องสรรเสริญพระคุณท่านด้วยเพลง " ต้นตระกูลไทย " อีกครั้งหนึ่ง
หลังจากครั้งแรก เราได้เปิดเพลงนี้ไปครั้งหนึ่งแล้ว ณ วัดพระธาตุจอมกิตติ อันเป็นแผ่นดินของพ่อ
ที่จะต้องเป็นเสียงร้องของผู้ชาย ครั้นมาถึงแผ่นดินแม่ จึงต้องเปิดเพลงนี้อีกครั้ง ซึ่งจะต้องเป็นเพลงเดียวกัน แต่เป็นเสียงของนักร้องหญิง
เมื่อเพลงนี้ดังกระหึ่มขึ้น เสียงร้องก้องไปทั่วบริเวณ หลายคนกลับร้องไม่ออก เพราะตื้นตันใจไปกับเนื้อร้องและทำนองเพลง
ทำให้นึกถึงความรักความเสียสละของบรรพบุรุษไทย ยากที่จะลืมเลือนไปจากจิตใจของพวกเราได้...
"...ต้นตระกูลไทย ใจท่านเหี้ยมหาญ
รักษาดินแดนไทย ไว้ให้ลูกหลาน สู้จนสูญเสีย
แม้ชีวิตของท่าน เพื่อถนอมบ้านเมืองไว้ให้เรา
ลุกขึ้นเถิด พี่น้องไทย อย่าให้ชีวิตสูญเปล่า
รักชาติยิ่งชีพของเรา เหมือนดังพงษ์เผ่า ต้นตระกูลไทย...!
ตอนแรกเสียงเพลงดังขึ้น ต่อมาเสียงของพวกเราก็ดังตามจนจบเพลง ต่อจากนั้น เสียงเพลง สยามมานุสติ
ก็ตามขึ้นมา ต่อด้วยเพลง รักชาติ และ ดุจบิดรมารดา
แล้วจบด้วยเพลงพระราชนิพนธ์ คือ... "ความฝันอันสูงสุด"
"ขอฝันใฝ่ในฝันอันเหลือเชื่อ ขอสู้ศึกทุก เมื่อไม่หวั่นไหว ขอทนทุกข์รุกโรมโหมกายใจ ขอฝ่าฟันผองภัยด้วยใจทะนง ฯ
จะแน่วแน่แก้ไขในสิ่งผิด จะรักชาติจนชีวิตเป็นผุยผง จะยอมตายหมายให้เกียรติดำรง จะปิดทองหลังองค์พระปฏิมา ฯ
ไม่ท้อถอยคอยสร้างสิ่งที่ควร ไม่เรรวน พะว้าพะวังคิดกังขา ไม่เคืองแค้นน้อยใจในโชคชะตา ไม่เสียดายชีวา ถ้าสิ้นไป ฯ
นี่คือปฏิธาน ที่หาญมุ่ง หมายผดุงยุติธรรมอันสดใส ถึงทนทุกข์ทรมานนานเท่าใด ยังมั่นใจรักชาติองอาจครัน ฯ
โลกมนุษย์ย่อมจะดีกว่านี้แน่ เพราะมีผู้ไม่ยอมแพ้แม้ถูกหยัน คงยืนหยัดสู้ไปใฝ่ประจัญ ยอมอาสัญก็เพราะปองเทิดผองไทย.."
เสียงเพลงได้จบลง ทุกคนก็นั่งลงเหมือนเดิม หลังจากยืนร้องเพลงไป บางคนก็น้ำตาไหลไปด้วยกัน แสดงให้เห็นถึงความผูกพันในความรักชาติของพวกเรา
ยังมั่นคงตลอดมาทุกชาติ พวกเราไม่เคยคิดคดทรยศต่อชาติ ศาสน์กษัตริย์ ยังคงมั่นอยู่ในสถาบันทั้ง ๓ ตลอดไป
การรวมใจเช่นนี้ ทำให้มีพลังใจที่บริสุทธิ์ที่จะช่วยกันอธิษฐานจิต ถือเป็นพิธีการ "ตัดไม้ข่มนาม" เพื่อให้ประเทศไทยได้รอดพ้นจากภัยต่าง ๆ เช่น
จากภัยพิบัติ หรือภัยจากสงครามเป็นต้น เราจึงได้มาฉลองชัยชนะกัน เป็นการแก้ "เค็ด" ไว้ก่อนล่วงหน้า ด้วยการแต่งกายสวยงามทั้งชายและหญิง
เพื่อย้อนยุคไปในอดีตกาล ในชุดชาวไทยสมัย "อาณาจักรหริภุญชัย"
เพื่อเป็นการประกาศความรุ่งเรืองไปในอาณาประเทศว่า ประเทศไทยต่อไปในกาลข้างหน้า จะมีความสุขสมบูรณ์ด้วยข้าวปลาธัญญาหาร บ้านเมืองมีความเจริญก้าวหน้า
คนไทยมีความเป็นอยู่เป็นสุข ด้วยทรัพย์สมบัติจากใต้ดินที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ เช่นแร่ธาตุน้ำมัน และทองคำ เป็นต้น นั่นเป็นการเจริญต่อไปในด้าน
"วัตถุ" ของยุคชาวศรีวิลัย
ส่วนทางด้าน "จิตใจ" ของชาวไทยในสมัยยุค "อภิญญาใหญ่" พระพุทธศาสนาในยุคกึ่งพุทธกาลไปแล้วนั้น คงจะเจริญรุ่งเรืองคล้ายสมัยพุทธกาล
ตามพระพุทธพยากรณ์ที่หลวงพ่อเคยเล่าไปแล้วนั้น คุณพระรัตนตรัย คือ แก้วทั้ง ๓ ประการ จะสถิตย์สถาพรอยู่ในดวงใจของคนไทย
อาจจะเลยไปถึงคนในต่างประเทศด้วยก็เป็นได้
นั่นคือ...ความรุ่งโรจน์ต่อไปของคนไทยในอนาคต ทั้งทางด้าน "วัตถุ" และ "จิตใจ" คือทั้งทาง "โลก" และทาง "ธรรม" ที่คนไทยในอดีตได้สร้างไว้...ได้สืบสานมาถึงปัจจุบันนี้ และจะต้องดำรงไว้ตลอดไป แต่อาจจะต้องพบกับทุกข์ก่อนนะ
แล้วจึงจะพบความสุขในภายหลัง...!
เป็นอันว่า เราได้ไปยืนที่ "แผ่นดินของพ่อ" แล้วมายืนที่ "แผ่นดินของแม่" และได้มารวมกันด้วยความสามัคคี เพื่อทำพิธีถวายพระราชสดุดี เป็นการเฉลิมพระเกียรติคุณทั้ง
"พ่อ" และ "แม่" ครบถ้วนทุกประการ ณ สถานที่นี้
โอกาสเช่นนี้...คงจะไม่มีอีกแล้ว พวกเราคงจะจำภาพเหตุการณ์เหล่านี้ เพื่อประทับไว้ให้อยู่ในความทรงจำตลอดไป
โอกาสนี้ที่จะได้แสดงความกตัญญูกตเวทีต่อผู้มีพระคุณทั้งสอง จึงขอให้ทุกคนตั้งจิตอธิษฐานขอขมาโทษต่อท่านพ่อและท่านแม่ พร้อมกันทีเดียว
ต่อหน้าพระอัฐิธาตุของท่านแม่ เพื่อเป็นสักขีพยาน จึงขอให้ทุกท่าน ตั้ง นะโม ๓ จบ ก่อน
"กรรมใด ที่ลูกชายหญิงทั้งหลาย ได้เคยประมาทพลาดพลั้ง ล่วงเกินท่านพ่อและท่านแม่ นับตั้งแต่อดีตกาล นานมาจนถึงปัจจุบันนี้ ทั้งที่เจตนาก็ดี
มิได้เจตนาก็ดี ที่จะเป็นโทษเพียงใด ด้วยกายวาจาใจ ที่ทำไปด้วยความเขลา คือรู้เท่าไม่ถึงการณ์
ข้าแต่พระบิดรมารดา ลูกกราบขอขมาด้วยเครื่องบูชาสักการะเหล่านี้ อันมีบายศรีเป็นต้น เพื่อเทิดทูนผลบุญนี้ ขึ้นเหนือเศียรเกล้าของลูก
ขอพระพ่อเจ้าและพระแม่เจ้า ผู้มีคุณอันประเสริฐ ได้โปรดเมตตาอดโทษ ให้แก่ลูกชายหญิงทั้งหลาย
นับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปตราบเท่าเข้าสู่พระนิพพานด้วยเทอญ..."
แล้วทุกคนต่างก็นำเครื่องสักการะ อันมีดอกไม้ (ดอกบัว) ธูปเทียน เป็นต้น เข้าไปวางไว้ด้านหน้า "พระเจดีย์กู่กุด" แล้วกราบพร้อมกัน
◄ll กลับสู่ด้านบน
((((((( โปรดติดตามตอนต่อไป เรื่อง สมกับคำว่า "แม่ศรี" )))))))
praew - 3/2/10 at 12:06
สมกับคำว่า "แม่ศรี"
บัดนี้...วีรกษัตรีย์ผู้เป็นศรี "สาวัตถี" ผู้เป็นศรี "โยนกบุรี" ผู้เป็นศรี "หริภุญชัย" ผู้เป็นศรี "อยุธยา" และสุดท้ายท่านได้เป็นศรี "รัตนโกสินทร์"
สมกับพระนามของท่านว่า... "แม่ศรี" สมจริงแล้วทุกประการ
ตามที่พ่อมักยกย่องกล่าวขานให้ลูก ๆ ได้ยินอยู่เสมอ ในสมัยที่พ่อยังมีชีวิตอยู่ บัดนี้ เราคงไม่มีโอกาสได้ยินเสียงของท่านพ่อ ที่เรียกท่านแม่ว่า
"แม่ศรี" อีกต่อไปแล้ว ยังคงเหลืออยู่แต่เสียงในเทปที่บันทึกไว้เป็นอดีตเท่านั้น
และคงจะไม่ได้ยินอีกต่อไปแล้ว (ไม่นับเสียงทิพย์นะ) เพราะท่านทั้งสองได้เข้าสู่พระนิพพาน อันเป็นแดนเอกันตบรมสุขอย่างแท้จริง
หลังจากร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานับภพนับชาติไม่ถ้วน อย่างน้อย ๑๖ อสงไขย กำไรแสนกัป
นับตั้งแต่ท่านพ่อเข้าไปปรารถนาพระโพธิญาณ แทบเบื้องบาทมูลขององค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าเป็นครั้งแรกนั้น ท่านปู่ท่านย่า และท่านแม่ ตลอดทั้งลูก
ๆ ต่างมีจิตยินดีในกุศลเจตนาท่านพ่อ หวังที่จะร่วมกันก่อสร้างพระบารมี เพื่อที่ช่วยกันประกาศพระศาสนา
เมื่อได้เห็นท่านพ่อตั้งความปรารถนาเช่นนั้น จึงได้เข้าไปขอตั้งความปรารถนาตามท่านเช่นกัน เพื่อช่วยกันสนับสนุนให้ท่านพ่อได้บรรลุผลตามที่มุ่งหมาย
นั่นคือได้ตรัสรู้อภิเษกสัมมาสัมโพธิญาณ เป็นพระพุทธเจ้าพระองค์หนึ่งในอนาคตกาล แล้วจะได้บรรลุธรรมตามคำสั่งสอน ในสมัยที่บิดรเป็นพระพุทธเจ้า
ฉะนั้น ด้วยความรักความผูกพันกันมาในอดีต ทั้งท่านพ่อและท่านแม่ รวมทั้งลูก ๆ ทั้งหลาย ที่จะต้องติดตามท่านไปในแดนพระนิพพานเช่นกัน "ผู้เขียน"
จึงขอเขียนเรื่องนี้ เพื่อท่านผู้อ่านทุกท่าน ไว้เป็นอนุสรณ์แห่งการอำลา "พุทธภูมิ" ของท่านพ่อ
และพันธะของท่านปู่ท่านย่าและท่านแม่ ที่ตั้งใจจะไปเป็นผู้อุปัฎฐาก พระศรีอาริย์ และสาวกของพระองค์ อีก
๒ แสนรูป โดยร่วมกับลูก ๆ ทั้งหลาย เพื่อช่วยกันเลี้ยงพระในสมัยนั้น
บัดนี้ พันธะทั้งหลายที่ผูกพันกันในอดีตจำต้องยุติลงไปแล้ว เพราะท่านผู้ใหญ่ทุกท่านได้ตัดสินใจไปพระนิพพานกัน
เหลือแต่พวกเราเท่านั้นที่จะตามท่านไปหรือไม่... ทั้งนี้ อยู่ที่การปฏิบัติตาม "คติธรรม" คำสั่งสอนของท่านด้วย
ในวโรกาสสุดท้ายนี้ จะขออัญเชิญโอวาทของท่านมาเตือนใจกันไว้เป็นการปิดท้ายสักนิดซึ่งจะต้องขออนุญาตบางท่านเกี่ยวข้องกับ "บันทึกพิเศษ" นี้ด้วย
โอวาทของ "ท่านแม่"
"..เรื่องที่เล่าให้ฟังนี้ ไม่ใช่เล่าให้ฟังเพื่อทะนงว่าจนเคยเป็นบุตรกษัตริย์ หรือเคยเป็นนักรบ เล่าให้ฟังเพื่อรู้ตามความเป็นจริงว่า เครื่องเพชร
เครื่องทอง สมัยเป็นลูกกษัตริย์นั้น มีนับไม่ถ้วน จะเอาอย่างไรก็ได้อย่างนั้น รูปร่างทรวดทรงหรือก็สวยสดงดงามมาก ดาราสมัยนี้ ไม่มีทางทาบติด ผิวก็สวย
ทรงก็งาม มรรยาทก็นิ่มนวล ความสามารถดีทุกอย่าง รบก็เก่งศักดิ์ก็สูง
แต่เดี๋ยวนี้ สิ่งเหล่านั้นมีอะไรเหลือบ้าง แม้แต่ชื่อก็จำไม่ได้ เกิดใหม่ ตระกูลต่างมาจากเดิม ความเป็นอยู่ต่างกัน เคยมีคนรับใช้
แม้แต่น้ำล้างหน้าก็เกือบไม่ต้องหยิบ มีคนคอยหยิบส่งให้ เดี๋ยวนี้ต้องทำเองหมด แม้ท่านพ่อที่เป็นกษัตริย์มาเองก็เช่นกัน...ไม่มีอะไรเหลือ
จงเห็นตามความเป็นจริงของโลกว่า โลกไม่มีอะไรแน่นอน การเกิดเป็นลูกกษัตริย์ ลูกเกิดมาหลายร้อยวาระ แต่ความเป็นกษัตริย์ เดี๋ยวนี้ไม่มี
มันหายไปไหน ใครทำให้มันหาย ทั้งนี้ ไม่ต้องโทษใคร โทษโลก โลกมันทำให้หาย โลกมันทำให้สิ้นสภาพ โลกมันทำลายทุกสิ่งทุกอย่างหมด...!
(ในตอนนี้ เสียงเพลง "ธรณีกรรแสง" ก็ดังขึ้นเบา ๆ เพื่อให้เคล้ากับบรรยากาศแห่งอารมณ์ ที่บ่งบอกแห่งความรักและความอาลัย)
"...แม้แต่แม่รักลูกเหมือนแก้วตา ก็ต้องอยู่ห่างจากลูก ลูกเป็นมนุษย์ แม่เป็นเทวดา ที่ต้องแยกกันอย่างนี้ ก็เพราะเราหลงว่าโลกเป็นของดี
ลูกอย่าหลงโลกมันต่อไปเลยนะ มุ่งเอาพระนิพพานเป็นที่ตั้ง ปลดความรัดรึงในโลกเสียให้หมด ความสบายใจจะมีแก่ลูก
การที่เล่าเรื่องในอดีตให้ฟัง ก็เพื่อจะได้รู้ว่าเราสร้างวีรกรรมที่ชาวโลกสรรเสริญไว้มาก การรบเก่ง โลกยกย่อง แต่ตามกฎของกรรม กลับลงโทษเรา
บางครั้งสุข บางคราวมีทุกข์ บางคนเราทำดีแก่เขา แต่เขาไม่เห็นความดี กรรมอย่างนี้มาจาก "สงครามเดิม"
เป็นผลกฎของกรรมตามสนอง
แต่ที่ลูกมีผลในด้านความเป็นอยู่พอสมควร ก็เพราะผล "ทาน" ที่สร้างร่วมกับแม่และพ่อมา
จึงช่วยพยุงตัวไม่ให้ล่มจม การที่มีอายุยืน เพราะเหตุที่เกื้อกูลแก่พระศาสนา มีการรักษา "ศีล"
เดิมแม่คิดไม่ออกว่าลูกจะมีโอกาสหรือ... เพราะเห็นภาระหนัก เมื่อลูกตัดสินใจเด็ดขาด ตามแบบฉบับเดิมได้
แม่ดีใจมาก...แม่ดีใจด้วยกับลูก..ขอลูกของแม่...จงสุขสบายในธรรม ของพระพุทธเจ้าตลอดชีวิตเถิด...!
ครั้นจบโอวาทของท่านแม่แล้ว ก็เป็นอันเสร็จ "พิธีถวายพระราชสดุดีเทิดพระเกียรติคุณ" ของท่าน
ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้น จะมีความรู้สึกนึกคิดอย่าง...มิอาจทราบได้ ต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในขณะนั้น
ว่าเป็นโดยธรรมชาติหรือไม่...แต่ภายในจิตใจของพวกเราส่วนใหญ่นั้น ต่างมั่นใจในพระพุทธานุภาพ เพราะพระพุทธองค์ย่อมรุ่งเรืองด้วยฉัพพรรณรังสี รัศมี ๖ ประการ
ดั่งพระอาทิตย์ทรงกลด...ฉะนั้น สวัสดี
◄ll กลับสู่ด้านบน
((((((( โปรดติดตามตอนต่อไป ตอนที่ ๕ ณ วัดพระธาตุลำปางหลวง )))))))
